Evren Altınel

Aile Hekimliği Kavramı

Aile hekimliği, genel tababet uygulamalarının tarih içerisindeki gelişim sürecidir. Eski zamanda, hekimler genel pratisyendiler. Tüm hastalıklara bakar, ameliyat yapar, doğum izlerlerdi. Tıp geliştikçe, tıbbi aletler ve aygıtlar karmaşıklaştıkça hekimler becerilerini, bilgi ve deneyim birikimlerini belirli sınırlar içerisinde tutmaya başladılar. Daha dar alanda, daha derin bilgi ve deneyim sahibi olmayı hedefleyen eğitimlerden geçmeyi öneren ihtisaslaşma denilen bir sistem devreye girdi. Özellikle II. Dünya Savaşı’ndan sonra uzmanlaşma hız kazandı. Bu hız o denli arttı ki genel pratisyenlerin sayısı çok azaldı. Toplumlar, kendilerini ve sağlık durumlarını iyi bilen ve tanıyan, sürekli ve kalıcı hizmetini hem onlara hem de tüm aile bireylerine düzenli olarak sunan hekimlerinin yerine geçebilecek bir uzmanlık arar duruma düştüler. İşte bu aşamada “aile hekimliği” kavramı gündeme geldi ve bir uzmanlık alanı olarak tıp eğitiminin programına girdi.

Aile hekimliği, her yaş grubunun ve bir ailenin tüm bireylerinin sağlık sorunlarıyla düzenli ve sürekli olarak ilgilenir. Bireyseldir. Ancak her yaşı, her cinsi, her organı, her sistemi, her hastalığı kapsayan bakışı ile bütünü gözlemler. Yalnız tıbbi yaklaşımla yetinmez, doğa ve sunduğu koşullar, çevre ve iklim, gündelik yaşantı akışı ve iş koşulları ile de ilgilidir.

Bilgi ve deneyim birikimi, beceri ve bunların aşamalı olarak aile bireylerine sunumu aile hekimliğinin üç boyutudur. Aile hekimi, izlediği her olgunun neredeyse bir tür “sağlık avukatı” gibidir. Hastalarını dinler, anlar, sağaltır, izler, korur, eğitir ve gerekirse diğer uzmanlıklara yönlendirir. Bu farklı uzmanlık dallarının sağaltım önerilerinin hasta tarafından uygulanmasını da kontrol eder.

Aile hekimliğini diğer uzmanlık dallarından farklı bir boyuta aktaran en önemli özelliği hasta-hekim ilişkisinin derinliği ve verimliliğidir. Gelişen, yaygınlaşan, sürekli devinim içerisindeki bu uzmanlık alanı geçmişin genel pratisyenlerinin çağdaş yorumu gibidir.

seo